Udręka cierpiących

O mądry atrament: Kto wie, może nawet przeczytałem to w jednym z Twoich felietonów? Ale zawsze zastanawiałem się, kto pierwszy napisał te nieśmiertelne słowa: „Zadaniem gazety jest pocieszanie cierpiących i cierpienie wygodnych”.

Czekam na ciebie, aby odkryć tajemnice naszego wszechświata lub przynajmniej pomóc mi znaleźć moje przeklęte klucze…

Twój wierny Davis inkling,
Kotek Sabin
Redaktor współpracownik
Przedsiębiorstwo Davisa

Odpowiedź: Ten pochlebny fan doktora Inka zdobył całą mądrość i wnikliwość, na jakie może się zdobyć.

Oto więc: słynny cytat ma około stu lat i można go powiązać z pracą Finleya Petera Dunne'a, jednego z wielkich dziennikarzy swoich czasów, który pisał o polityce i kulturze głosem i postacią Irlandczyka o imieniu „ Pan. Dooley. Pomyśl o nim, jeśli chcesz, jako o prekursorze Dr. Inka.

Oto pełny cytat, który napisał Dunne, najlepiej czytać na głos w dialekcie irlandzkiego barmana:

„Ta gazeta robi dla nas wszystko. Zarządza władzą polis i bankami, dowodzi wojskowymi, kontroluje ligislachure, chrzci młodych, poślubia głupców, pociesza cierpiących, uciska wygodnie, grzebie zmarłych i piecze ich później”.

Jak możesz sobie wyobrazić, sprawdzanie pisowni Doktorka właśnie się zawiesiło, ale pisownia fonemiczna była częścią dowcipu i uroku pana Dooleya. Bardziej widoczny jest sposób, w jaki współcześni dziennikarze wypaczyli oryginalne znaczenie Dunne'a z kontekstu. Argumentem Dunne'a było to, że siła gazet była nieproporcjonalna, że ​​wywierały wpływ tam, gdzie nie prowadziły legalnej działalności. Mieli nawet arogancję, by sądzić, że mogą zaszkodzić tym, którzy są wygodnie i pocieszeni.

W nieskromnej opinii Doca dziennikarze nigdy nie powinni ponownie używać tego wyrażenia, aby usprawiedliwić swoje działania, chyba że chcą, aby stary pan Dooley przewrócił się w grobie. Prawdą jest, że najgorsze dziennikarstwo pociesza wygodnych i dręczy cierpiących. To naruszenie obowiązku.

Potrzebujemy dziennikarzy, aby dotrzeć do prawdy i uważać na nadużycia władzy. Wystarczająco trudno jest im to zrobić dobrze. Zwolnijmy więc ich z odpowiedzialności charytatywnej lub obrazoburczej. Jeśli dziennikarze chcą pocieszyć poszkodowanych, powinni wysłać pieniądze do Czerwonego Krzyża.