James Franco: Co się z nim stało?

Rozrywka

Gatunek horroru jest prawdopodobnie najtrudniejszy do osiągnięcia poprawnie, jeśli ktoś próbuje przestraszyć. Twórcy horrorów muszą nie tylko opanować sztukę tempa i rozwijania napięcia, ale często muszą zidentyfikować coś, co czyni ich wyjątkowymi, co jest znacznie trudniejsze niż próba wywołania śmiechu w filmach komediowych. Znając swoich odbiorców w odniesieniu do wielu podgatunków horroru i naprawdę skupiając się na jednym z nich, odzwierciedlając nerwice i lęki tkwiące w rdzeniu ludzkiego podmiotu poprzez alegorię lub – co być może najważniejsze – trzymając rękę na pulsie aktualnych problemów społeczno-politycznych i komentarze, czy to ponadczasowe, czy aktualne, mogą się do tego przyczynić. Ta ostatnia kategoria jest często tym, co daje horrory ich prawdziwe znaczenie.

Zaktualizowano 16 czerwca 2023 r.: Ten artykuł został zaktualizowany, aby dokładnie przedstawiał najlepsze horrory, jakie kiedykolwiek powstały, i zawiera teraz opinie i wkład różnych autorów MovieWeb. Dodaliśmy również więcej materiałów i wpisów, aby ten temat był aktualny.

Widzowie horrorów są niezwykle dobrze poinformowani i często nadmiernie krytycznie odnoszą się do stereotypów gatunkowych, niezależnie od tego, czy oglądają slashery, filmy o zjawiskach nadprzyrodzonych, filmy psychologiczne czy horrory ciała. Wraz z tym technologia efektów specjalnych, polityka, moralność i społeczeństwo nieustannie ewoluują. W rezultacie horror musi nieustannie odkrywać się na nowo zarówno dla odbiorców, jak i czasów. Niektóre filmy wykonały fantastyczną robotę, radząc sobie z tą ciągłą zmiennością, stając się nie tylko przerażające, ale także całkowicie znaczące w tym procesie. Są to nie tylko jedne z najlepszych horrorów, jakie kiedykolwiek powstały, ale także niektóre z najbardziej znaczących, czy to ze względu na ich wpływ kulturowy, ich alegoryczne znaczenia i idee, czy po prostu przerażające i artystycznie wspaniałe.

Spis treści

• 1 Obcy (1979)
• 2 Czarne święta (1974)
• 3 Oblubienica Frankensteina (1935)
• 4 Karnawał dusz (1962)
• 5 Świt żywych trupów (1978)
• 6 Martwa noc (1945)
• 7 Nie patrz teraz (1973)
• 8 Oczy bez twarzy (1960)
• 9 Dziwacy (1932)
• 10 Wynoś się (2017)
• jedenaście Halloween (1978)
• 12 Dziedziczny (2018)
• 13 Inwazja porywaczy ciał (1978)
• 14 To (2017)
• piętnaście Szczęki (1975)
• 16 Wpuść właściwego (2008)
• 17 Nosferatu (1922)
• 18 Podglądacz (1960)
• 19 Poltergeist (1982)
• 20 Opętanie (1981)
• dwadzieścia jeden Psychopata (1960)
• 22 Dziecko Rosemary (1968)
• 23 Krzyk (1996)
• 24 Westchnienie (1977)
• 25 Projekt Blair Witch (1999)
• 26 Zejście (2005)
• 27 Egzorcysta (1973)
• 28 Pierścień (1998)
• 29 Lśnienie (1980)
• 30 Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974)
• 31 Rzecz (1982)
• 32 Wiklinowy człowiek (1973)
• 33 Czarownica (2015)
• 3. 4 Wampir (1932)
• 35 Wideodrom (1983)

Obcy (1979)

Ze względu na swoją prostotę, fantastyka naukowa podteksty i fakt, że dzieje się to całkowicie w kosmosie, Obcy Ridleya Scotta nie jest typowym horrorem. Można nawet powiedzieć, że to bardziej film science fiction niż horror. Ale to nie zmniejsza przytłaczającego uczucia strachu, które przenika cały 117-minutowy film. To mistrzowska klasa w tworzeniu terroru ciała, niesamowitych przerażających skoków i stopniowo rozwijającego się napięcia. Zatwierdzona przez rząd ekipa górnicza najwyraźniej dostaje więcej, niż się spodziewała, gdy znajduje idealną maszynę do zabijania w przerażającym Ksenomorfie w początkowej sekwencji filmu o samotnym locie kosmicznym, któremu towarzyszy przeszywająca cisza, która tworzy prawdziwe poczucie napięcia.

To nie tylko przypowieść o tym, jak rząd amerykański traktuje swój personel wojskowy za granicą; to także przypowieść o napaści, choć tym razem to kobiety atakują mężczyzn w ramach „odwetu” za nadmiar scen napaści mężczyzn na kobiety w horrory przed premierą filmu. Według scenarzysty, Dana O'Bannona, „przytulanie twarzy” wykorzystuje w tym przypadku strach cispłciowego mężczyzny. Proste, alegoryczne arcydzieło, Obcy.

Czarne święta (1974)

Black Christmas, które ukazało się cztery lata przed Halloween, jest często wymieniane jako źródło współczesnego gatunku slasherów. Ustanowił formułę gatunku, w którym grupa młodych ludzi, zazwyczaj kobiet, jest zabijana pojedynczo, aż ostatnia dziewczyna nie ma innego wyboru, jak tylko stawić czoła zabójcy.

Oprócz tego, że Black Christmas jest jednym z pierwszych, wyróżnia się fantastyczną obsadą (Olivia Hussey, Keir Dullea, Margot Kidder, Andrea Martin, Lynne Gryphon, John Saxon), wykorzystaniem neonowej mgiełki Bożego Narodzenia przed niezliczonymi innymi horrorami i za doskonałe kierownictwo Boba Clarka (który później stworzył ponadczasową opowieść bożonarodzeniową, zupełnie inny świąteczny klasyk).

Gdy dom studencki zostaje opanowany przez niezidentyfikowanego zabójcę od samego początku, kanadyjski slasher trzyma cię w napięciu. Telefony z groźbami, możliwość, że ktoś przebywa na strychu i piękna, niespodziewana gra Keira Dullei (2001: Odyseja kosmiczna) sprawiły, że ta umowa została zakończona. Jedną z najbardziej przerażających scen jest słynna scena z telefonem, w której operator i policjanci próbują namierzyć połączenie.

Oblubienica Frankensteina (1935)

The Panna młoda Frankensteina to jeden z wielu znakomitych filmów Universalu o potworach, w tym Niewidzialny człowiek, Człowiek-wilk, Dracula, Dom Frankensteina i tak, nawet oryginalny Frankenstein. Film jest dziwniejszy, smutniejszy, ambitniejszy i zabawniejszy niż jakikolwiek inny, a nawet ma znakomitą udramatyzowaną sekwencję z Mary Shelley, autorką oryginalnego Frankensteina, subtelnie ustanawiającą główne wątki ateizmu, uprzemysłowienia i etyka.

Film rozpoczyna się natychmiast po stosunkowo pośpiesznym zakończeniu Frankensteina i rozwija go do tego stopnia, że ​​​​poprawia oryginalny film. Jako tytułowa panna młoda Elsa Lanchester jest absolutnie doskonała. Kontrastuje słynnego Frankensteina Borsa Karloffa z subtelnym, ale instynktownym i kocim portretem. Po przywróceniu zdrowia przez narzeczoną, dr Frankenstein jest zainspirowany do przeprowadzenia dalszych badań w nadziei, że partner Potwora wszystko poprawi (odzwierciedli jego własny związek). Ponownie wszystko kończy się łzami, ale tym razem Potwór jest boleśnie humanizowany, a pomysł, że ludzkość ostatecznie zastąpi Boga, nabiera katastrofalnych rozmiarów.

Karnawał dusz (1962)

W Carnival of Souls kobieta, która doznała załamania psychicznego z powodu pojazdu wypadek próbuje zadomowić się w nowym wspólnota ale jest terroryzowany przez mroczne postacie i zastraszany przez zastraszających mężczyzn. Film jest znaczący z wielu powodów, w tym z faktu, że był to jeden z pierwszych horrorów, w których widziano kobietę z perspektywy kobiecej i podążano za kobiecą bohaterką, kobietą, która zdecydowanie działa przeciwko normom społecznym i nieustannie walczy z męskim spojrzeniem, które otacza ją; jest to również jeden z pierwszych całkowicie niezależnych filmów głównego nurtu, nie tylko z gatunku horroru.

Carnival of Souls to film artystyczny niemal DIY, ale inspirowany i oddany klasycznemu horrorowi. Został nakręcony za jedyne 33 000 dolarów przez Harolda „Herka” Harveya, który wcześniej pracował głównie nad edukacyjnymi i przemysłowymi filmami krótkometrażowymi na zamówienie. Wszystko łączy się bezbłędnie, tworząc halucynacyjny koszmar, który wywarł wpływ na George'a Romero, Davida Lyncha i niezliczonych niskobudżetowych twórców horrorów (przerażająca ścieżka dźwiękowa muzyki organowej, wysoki kontrast czarny i biały wizualizacje, wykorzystanie kamer Arriflex do filmowania ruchu, minimalistyczny, ale przerażający makijaż).

Świt żywych trupów (1978)

To niezaprzeczalna prawda, że ​​„Noc żywych trupów” to jeden z największych horrorów, jakie kiedykolwiek powstały, i że to właśnie ten film spopularyzował bałwan gatunek muzyczny. Ten film jest arcydziełem ze względu na ostre czarno-białe zdjęcia, spostrzegawczą politykę rasową, niesamowite obrazy i pesymistyczne zakończenie. Można jednak argumentować, że Dawn of the Dead to nie tylko lepszy film, ale także bardziej przerażający i bardziej znaczący. Świt żywych trupów był w stanie biec (wolno), ponieważ Noc żywych trupów szła.

Po raz pierwszy George Romero w swojej kontynuacji w pełni wykorzystuje zombie jako metaforę, której użył w kilku swoich późniejszych pracach. Dawn of the Dead to niemal marksistowska polemika, w której bohaterowie proletariatu (pstrokata ekipa, w skład której wchodzi niesamowity Ken Foree) walczą z burżuazją zombie (błąkanie się po placu handlowym, oszołomieni konsumenci uzależnieni od kapitalizmu, skazani na wieczne zakupy). Kolor w Dawn of the Dead jest niezwykle żywy, ekran pęka od kolorowej jasności brandingu i fluorescencji, a krew ma niezapomniany, idealny szkarłat. Podczas gdy czerń i biel Nocy żywych trupów była oszałamiająca, kolor Dawn of the Dead jest niesamowicie żywy.

Świt żywych trupów jest ważny nie tylko ze względu na alegorię zombie, ale także ze względu na popularyzację komedii grozy poprzez nasycenie dużej części filmu przerażającym humorem, który od dziesięcioleci wpływa na komedię grozy. Świt żywych trupów ma fundamentalne znaczenie dla horroru i ogólnie dla kręcenia filmów ze względu na brutalność, występy, montaż, napięcie i niesamowicie mocne, chwytające za serce zakończenie.

Martwa noc (1945)

Przerażający brytyjski horror Dead of Night, jeden z pierwszych i najlepszych obrazów antologicznych, opanował gatunek jeszcze przed takimi serialami jak V/H/S. Koncepcja kadrowania Dead of Night jest napięta i fantastyczna, z grupą ludzi rozmawiających i testujących jedną z ich rzekomych umiejętności psychicznych w angielskiej wiosce wiejskiej. Historie w końcu nałożą się na siebie w zaskakującym i niesamowitym zakończeniu, ale same w sobie stanowią genialne kawałki, które zawierają czarny humor i mrożące krew w żyłach obrazy, które od tamtej pory wpływają na brytyjski horror.

Ze złymi marionetkami, morderczymi cudzołożnikami, rozlewem krwi w Boże Narodzenie i wędrującymi duchami, Dead of Night wydaje się zapowiadać europejski horror XX wieku i wiele tropów, które stały się teraz wymagane w gatunku. Dead of Night to prawdopodobnie pierwszy horror, który miał swoją premierę po tym, jak Anglia zakazała tego gatunku podczas wojny. Wydaje się, że jest to bezpośredni skutek kolektyw traumy, jakich doświadczyli Brytyjczycy podczas II wojny światowej.

Nie patrz teraz (1973)

Jednym z horrorów z lat 70., który przyczynił się do nadania temu gatunkowi „wysokiego” połysku, był Don’t Look Now Nicolasa Roega. Don't Look Now przyjmuje wyważone, metodyczne, a jednak głęboko niepokojące podejście do przerażania publiczności, zamiast grać w tandetne frazesy lub polegać na wartości szokującej. Tutaj charakterystyczny oniryczny montaż i fotografia Roega są stale obecne i stosowane z doskonałym skutkiem.

Podążając za małżeństwem, które przeprowadziło się do Wenecji po stracie córki w wypadku, nasza historia podąża za nimi. Oboje wydają się dostrzegać swoją córkę w przelotnych błyskach w całym mieście, ale nic nie jest takie, jak się wydaje. To genialna eksploracja straty i jeden z najstraszniejszych filmów lat 70., ale także zaskakująco szczere spojrzenie na małżeństwo i, biorąc pod uwagę jego tematykę, niezwykle zmysłowy film. W rezultacie prawie analizuje, w jaki sposób seks i przemoc współgrały ze sobą, dając początek nowemu gatunkowi horroru w 1960 roku z Psychozą i Peeping Tomem.

Oczy bez twarzy (1960)

Les Diaboliques Clouzota i arcydzieło Georgesa Franju, Oczy bez twarzy (Les Yeux sans visage), dwa z największych horrorów, jakie kiedykolwiek powstały, zostały nakręcone we Francji w latach 1955-1960. popularni aż do przerażającego (lub po prostu obrzydliwego) ruchu New French Extremity z 2000 roku, wyprodukowali dwa najlepsze horrory, jakie kiedykolwiek powstały.

W tym dziwnie poetyckim filmie słynny lekarz próbuje naprawić twarz swojej córki po strasznej tragedii, zamieniając stereotyp „szalonego naukowca” w coś piękniejszego, marzycielskiego i przygnębiającego. Lekarz potajemnie porywa kobiety, które uważa się za martwe, i podejmuje nieudaną próbę przeszczepienia ich twarzy córce.

Od czasu do czasu przechodzi w czystą poezję filmową, a jednocześnie jest niepokojący graficznie (przywołuje na myśl traumatyczny krótki film dokumentalny Franju o rzeźniach, Blood of the Beasts). Jednym z najbardziej urzekających i trwałych horrorów, jakie kiedykolwiek stworzono, są Oczy bez twarzy ze względu na nieograniczoną eteryczną jakość tego nawiedzonego filmu o uzależnieniu, poczuciu winy i tożsamości.

Dziwacy (1932)

Rok po swoim arcydziele Bela Lugosi, Freaks, genialny Tod Browning stworzył kolejny film, który był o wiele bardziej niepoprawny politycznie, niepokojący i przerażający. Dracula może nadal być jego najbardziej znanym filmem. To trudny film do omówienia, ponieważ tak wielu członków obsady doświadczyło dyskryminacji, oprócz potencjalnie wyzyskujących sposobów przedstawiania różnych postaci.

Browning i jego kierownik castingu spędzili dużo czasu na poszukiwaniu idealnej obsady, ponieważ chcieli nakręcić film, który będzie opowiadał o zazdrosnym i ostatecznie brutalnym romans wśród artystów towarzyszących, aby były jak najbardziej realne. Szefowie MGM byli tak zbulwersowani występami aktorów, że zabronili im wstępu do studia i zamknęli w marnym namiocie ustawionym oddzielnie od „zwykłej” ekipy, mimo że wypełnili film cudownie oryginalnymi profesjonalistami z wesołego miasteczka .

Casting był skuteczny i pomimo faktu, że Freaks uczłowieczyło te postacie (które w większości dały niesamowite, niezapomniane kreacje), ludzie protestowali przeciwko filmowi, ponieważ ich zdenerwował. Jedna kobieta prawie złożyła pozew przeciwko MGM, wysuwając absurdalny argument, że Freaks doprowadził do jej poronienia. Wiele lat później film zyskał kult dzięki wieczornym emisjom telewizyjnym i został okrzyknięty jednym z najlepszych filmów, jakie kiedykolwiek wyprodukowano. Służy jako przerażająca, Boschowska wizja wyrzutków, przypominająca nam, że wszyscy jesteśmy „jednymi z nich”.

Wynoś się (2017)

Nie ma wiele do powiedzenia na temat tego klasyka Blumhouse, o którym jeszcze nie powiedziano. Get Out, bezpośredni kandydat do Oscara, był przyspieszonym kursem kręcenia filmów niskobudżetowych; został nakręcony w ciągu 23 dni przy skromnym budżecie 5 milionów dolarów. Jednak widzowie nie wydawali się tym przejmować. W rzeczywistości przyniósł on blisko 250 milionów dolarów na całym świecie. Jordan Peele, który pracował również jako scenarzysta i producent filmu, zarobił ponad 100 000 dolarów na swoim pierwszym filmie jako reżyser, co czyni go pierwszym Afroamerykanin zajmować te stanowiska. Nie tylko to, ale przy okazji zdobył także Oscara 2018 za najlepszy scenariusz oryginalny.

Ukryta w całym tekście atmosfera niepokoju jest tym, co wyróżnia ten wspaniały, klimatyczny horror. Chociaż spotkanie z rodzicami może być trudne, jest to chyba najgorsza możliwa konsekwencja. Jego zdolność do społecznej krytyki i wywoływania dyskusji na temat relacji rasowych, która została zainspirowana filmami takimi jak Dziecko Rosemary i Żony ze Stepford na zawsze ugruntują swój status filmu, który trzeba zobaczyć.

Halloween (1978)

W Halloween John Carpenter spopularyzował pierwszoosobowe, dzierżące nóż podejście włoskich filmów Giallo dla amerykańskich widzów lub, w przypadku Michaela Meyersa, spacerował z nim złowieszczo powoli. Film, który pierwotnie nosił tytuł The Babysitter Murders, przedstawia Michaela Meyersa polującego na nastoletnie dziewczyny podczas wakacji, o których mowa, dopóki nie spotyka Laurie Strode, niewinnej ofiary, która została bohaterką.

Film ustanowił (i przekroczył) liczne konwencje kina grozy, w tym stereotyp horroru „ostatniej dziewczyny” i potwora nie do zabicia. Pomogło to również w stworzeniu jednej z najważniejszych serii w historii horroru. Ocalała dziewica z ostatniego stereotypu dziewczyny była przez dziesięciolecia niepisaną „regułą” w podgatunku slasherów i była kluczowym elementem socjopolitycznego wpływu „moralnie konserwatywnych” na gatunek horroru w późnych latach 70. i 80. XX wieku.

Dziedziczny (2018)

Ari Aster szybko zadomowił się w ogromnych archiwach horrorów dzięki Hereditary, melancholijnemu filmowi o rozpadzie podmiejskiej rodziny (częsty temat horrorów) i thrillerowi opętania, który wyróżniał się spośród niezliczonych oszustw Egzorcysty. W nagrodzonej Oscarem kreacji Toni Collette pokazuje stopniowo rozpadającą się na skutek straty, żałoby, wściekłości i nadprzyrodzonych interwencji rodzinę.

Hereditary może być jednym z filmów z gatunku horroru, w którym występuje najwięcej sytuacji dramatycznych, nieoczekiwanych i traumatycznych psychicznie. Chociaż mógł być przereklamowany, nie można zaprzeczyć, że przyczynił się do obecnej nowej fali „podwyższonego horroru”, w której gatunek ten stworzył jedne z najbardziej ekscytujących, oryginalnych dzieł w całym filmie. Twój umysł będzie nękany przez przerażające wizje, które tworzy.

Inwazja porywaczy ciał (1978)

Gatunek horroru nigdy nie widział innego dzieła, takiego jak Invasion of the Body Snatchers. Od swojego legendarnego początku w latach 50. film był kręcony niemal w każdej dekadzie, ale to, co czyni je tak fascynującymi, to sposób, w jaki wszystkie odnoszą się do istotnych problemów społecznych związanych z czasem ich premiery. Wersja z lat 70. była alegorią Watergate i nieufności opinii publicznej; Błyskotliwy Body Snatchers Abla Ferrary był komentarzem zarówno do amerykańskiej armii, jak i do AIDS; oraz film Inwazja z 2007 roku, w którym zagrała Nicole Kidman, dotyczył wojny w Iraku i międzynarodowego terroryzmu. Mimo to tworzenie nowej wersji postępuje powoli.

Wersja z 1978 roku, wyreżyserowana przez Philipa Kaufmana, może być najlepsza, ponieważ łączy w sobie doskonałe aktorstwo, niesamowitą grafikę, odrażającą brutalność i mistrzowsko niepokojący finał, który będzie prześladował widzów przez długi czas po zakończeniu filmu. Być może był to jeden z najlepszych horrorów lat 70. ze względu na swój polityczny i kulturowy wydźwięk, ale jego estetyka, pustka i rozdzielczość sprawiają, że jest to jeden z najbardziej znaczących przerażających obrazów, jakie kiedykolwiek powstały.

To (2017)

Kiedy zadebiutował w 2017 roku, ta adaptacja It ożywiła Stephena Kinga klasyczny (i towarzyszący mu przerażający klaun) w mało prawdopodobnym przypadku, gdy uczeń przewyższy nauczyciela. Przerażający Pennywise, przywrócony z wodnej śmierci przez Billa Skarsgrda, napotkał nową grupę wyrzutków. Dziedzictwo Tima Curry'ego było niewątpliwie trudne do ukończenia, ale portret Tańczącego klauna Skarsgrda był nie do przebicia. Ten zaciekle przerażający hołd dla oryginału z 1990 roku w pojedynkę ożywił reputację zmyślonego miasta Derry w stanie Maine, wywołując w następstwie falę cosplayu.

Szczęki (1975)

Ten klasyk Spielberga przyciągnął do teatru całe pokolenie widzów. Mimo że produkcja Szczęk była nękana problemami mechanicznymi ze słynnym rekinem, nadal udało jej się zdominować kasę i zdobyć trzy Oscary. To zdjęcie przedstawia widzów z perspektywy bohatera, jednoznacznie ilustrując, że są sytuacje, w których to, czego widzowie nie mogą zobaczyć, jest znacznie gorsze niż wszystko, co postać może zobaczyć. Zawierał najnowocześniejsze zdjęcia i kultową oryginalną ścieżkę dźwiękową autorstwa Johna Williamsa.

Wpuść właściwego (2008)

Strzeżcie się chuliganów! Kiedy został wydany w 2008 roku, szwedzki horror Let the Right One In ożywił przestarzały gatunek wampirów. W nim młody zastraszany chłopiec zaprzyjaźnia się z dziwną kobietą, która zdradza mu swój sekret, który może, ale nie musi, mieć coś wspólnego z jednym lub kilkoma martwymi mieszkańcami miasta. Czy to sprawi, że stanie się jej Renfieldem?

John Ajvide Lindqvist, który był także jedynym scenarzystą filmu, napisał powieść z 2004 roku, na podstawie której powstał ten film. Bariera językowa nie wpływa na to, jak przerażający jest ten film — a może ma. Ten film jest dość niepokojący, ponieważ koncentruje się na mrocznym aspekcie ludzkości, opowiedzianym przez proste „dzieci”.

Nosferatu (1922)

Oryginalny Nosferatu, tzw film o wampirach zakończyć wszystko filmy o wampirach , należy uhonorować przy omawianiu najlepszych i najważniejszych horrorów. Chociaż nadchodzi wersja reżyserowana przez Roberta Eggersa pod tym samym tytułem, F.W. Najwcześniejszym punktem kulminacyjnym gatunku jest wciąż cicha wersja Murnau. Z drugiej strony Nosferatu ma ponad sto lat i jest wyraźnie przestarzały. W rezultacie nadal jest uważany za jeden z najlepszych horrorów, jakie kiedykolwiek powstały dzięki ekspresjonistycznemu filmowi i kreatywnym obrazom.

Ta wczesna, nieoficjalna adaptacja Draculi (w której wampir wykorzystuje agenta nieruchomości jako środek podróży do bardziej zaludnionego obszaru, gdzie prześladuje partnera mężczyzny) jest w jakiś sposób lepsza dzięki milczeniu; ponure, sztywne kręcenie filmów potęguje strach i tworzy szczególnie mrożącą krew w żyłach atmosferę. Jedynym innym wampirem, który może być bardziej przerażający niż kultowy występ Maxa Schrecka jako tytułowego bohatera, jest Reggie Nalder w Salem’s Lot. Nie ufaj nam? Spróbuj obejrzeć go sam w ciemnym, opuszczonym domu. Twój cień będzie tym, którego unikasz.

Podglądacz (1960)

Miłośnicy kina debatują od prawie 60 lat, który film jest lepszy i najbardziej znaczący: Psychoza Alfreda Hitchcocka czy Peeping Tom Powella i Pressburgera? Oba filmy zostały wydane w 1960 roku, ale z jakiegoś powodu Psycho stał się bardziej popularny niż Peeping Tom. Był to niewątpliwie graficzny charakter sceny z prysznicem Psycho i spłukiwanej toalety, a także sposób, w jaki Peeping Tom celowo obciąża widza, umieszczając go w butach zabójcy.

Film, który śledzi kamerzystę, który dosłownie zabija swoją kamerą (po przymocowaniu do niej ostrza, aby mógł rejestrować swoje ofiary), jest jednym z pierwszych wielkich meta-komentarzy na temat konsumpcji mediów i uzależnienia naszego społeczeństwa od przemocy. Peeping Tom, prawdziwy wyjątek w kolektywnej filmografii Powell & Pressburger (która zawierała takie arcydzieła jak Czerwone buty i Czarny narcyz), wciąż ucieleśnia ich estetykę dzięki oszałamiającej palecie kolorów, co sprawia, że ​​ten wczesny przykład slasherowego horroru jest jeszcze bardziej niepokojący.

Poltergeist (1982)

Z oszałamiającą grafiką i Spielbergowskim poczuciem zachwytu, Hałaśliwy i złośliwy duch porusza tradycyjne zmartwienia gatunku horroru, w tym zjawiska nadprzyrodzone, klaunów, zepsutą technologię i utratę rodziny. Film, będący kolejną horrorową krytyką przedmieść, można interpretować jako alegorię najbardziej skrajnej i kapitalistycznej formy przeniesienia nuklearnej rodziny na przedmieścia w epoce Reagana (najpierw w latach 50., potem w latach 80.), z żadnego szacunku dla klasy robotniczej lub ludzi kolorowych, którzy są deptani w tym procesie. W końcu dom został opętany, ponieważ został celowo zbudowany na cmentarzu rdzennej ludności.

Aby szybko zarobić, zakup nieruchomości został zakończony nawet nie myśląc o zmarłym. Skutki były katastrofalne: ich córka została uwięziona przez duchy zmarłego zakopanego pod domem, ich syn został zaatakowany przez zabawkowego klauna i prawie pożarty przez żywe drzewo, a ich basen wypełniły trumny użyte do budowy domu . Poltergeist jest doskonałym przykładem tego, jak wywołać strach bez uciekania się do nieuzasadnionej przemocy lub krwi, i przewyższa prawie każdy horror z oceną R, jaki kiedykolwiek powstał dla filmu familijnego z oceną PG.

Opętanie (1981)

Jedno jest jednak pewne: występ Isabelle Adjani w Opętaniu jest prawdopodobnie najlepszy w całym kinie grozy. Opętanie to dziwny film i niektórzy widzowie mogą być nim zdumieni, podczas gdy inni mogą być bardzo zdenerwowani. Tutaj zachowuje się jak wariatka, która całkowicie wymyka się spod kontroli, jest całkowicie odsłonięta i która na przemian onieśmiela swoim erotyzmem i brutalnie agresywnym szaleństwem. Film Andrzeja Uawskiego z 1981 roku przypomina thriller z czasów zimnej wojny i złowrogą historię miłosną podszytą przerażającym horrorem.

Sam Neill wierzy, że jego żona Adjani ma pozamałżeński romans, a po przeprowadzeniu dochodzenia dowiaduje się, że związała się z odrażającym potworem. Opętanie to szalona mieszanka filmowego geniuszu, która jest politycznie naładowana alegorycznie, głęboko psychologiczna i przerażająco wizualnie.

Psychopata (1960)

Bez Psycho, filmu Alfreda Hitchcocka o przerażającej fiksacji mężczyzny (Anthony Perkins) z matką i freudowskich niebezpieczeństwach rodziców zabraniających swoim dzieciom bycia niezależnymi dorosłymi z obawy przed syndromem pustego gniazda, amerykański podgatunek slasherów nie istniałby. Film słynie z nieoczekiwanego nihilizmu, decyzji o zaprzestaniu podążania za głównym aktorem w połowie filmu oraz niepokojącej atmosfery, która stała się impulsem dla zupełnie nowego gatunku atmosferycznego horroru.

Nie zapominajmy o kultowej scenie pod prysznicem, która zawierała perspektywę dźgania z perspektywy pierwszej osoby, przecinającą między nieprzyzwoitymi obrazami erotycznymi, które później stały się znakiem rozpoznawczym świetnych horrorów Giallo, a następującymi po nich slasherami z lat 80. Psychoza to najdoskonalsza destylacja napięcia i seksualności Hitchcocka, która zapoczątkowała nową erę horroru. Psycho było początkowo szeroko ograniczone ze względu na swoją brutalność i komentarze na temat płci i seksualności.

Dziecko Rosemary (1968)

Bez legendarnego Dziecka Rosemary żadna tego rodzaju lista nie byłaby kompletna. Chociaż inne arcydzieła horroru Polańskiego, Wstręt, a zwłaszcza Lokator, można by tu z łatwością włączyć, jest to trwały klasyk gatunku i jeden z najbardziej inspirujących paranoi filmów, jakie kiedykolwiek powstały. Młoda para wprowadza się do uroczego nowego mieszkania; zaprzyjaźniają się z sąsiadami iw końcu po raz pierwszy zostają rodzicami. Ale to, co powinno być radosnym zwrotem wydarzeń, zamienia się w koszmar.

Powinieneś obejrzeć Dziecko Rosemary, jeśli satanistyczne kulty przyprawiają cię o gęsią skórkę. „Dziecko Rosemary” doskonale przedstawiało zło, które gotowało się pod powierzchnią, gotowe do wybuchu, jako kinowy kontrapunkt dla ruchu hippisowskiego oraz pokoju i miłości, które były transmitowane w mediach.

Krzyk (1996)

Na przełomie wieków (i tysiącleci) film Scream spopularyzował podgatunek meta. Oczywiście pierwszy film z serii jest zwykle najlepszy — szczególnie w tym przypadku. Mimo to seria odniosła sukces, a piąta i najnowsza pozycja była tak udana, że ​​nawet Scream VI spisał się wyjątkowo dobrze. Tymczasem debiut fabularny Wesa Cravena zasłużenie uznawany jest za klasykę, która pomogła utorować drogę filmom metakomentującym i sardonicznemu, niemal brechtowskiemu dystansowi, który zdominował kino w lata 90 .

Fabuła opowiada o liceum, które jest dręczone przez tajemniczego zabójcę Ghostface, który po cichu kręci swój własny film z każdym morderstwem. Scenariusz osadzony jest w fikcyjnym miasteczku Woodsboro. Oryginalny film z hasłem „Ktoś posunął swoją miłość do przerażających filmów o krok za daleko!” przygotował grunt pod genialną kontynuację i zaskakująco silną serię. Dostarczył również niektórych z tych samych wstrząsów, które Psycho zrobił trzy dekady wcześniej, będąc gotowym do zabicia ważnych postaci i obalenia oczekiwań publiczności.

Westchnienie (1977)

Jednym z najbardziej oryginalnych i sprytnych horrorów, jakie kiedykolwiek stworzono, jest Suspiria, który jest prawdopodobnie najlepszym filmem Giallo Dario Argento. Suzy Bannion (Jessica Harper), amerykańska studentka baletu z dużymi oczekiwaniami zawodowymi, przenosi się do słynnej instytucji tanecznej w Niemczech, by później dowiedzieć się, że szkoła jest faktycznie prowadzona przez morderczy sabat czarownice . Suspiria przeniosła się do barwnego okultyzmu dzięki kultowej ścieżce dźwiękowej do filmów z lat 70. i powtarzalnie hipnogogicznej muzyce z Goblina, która rozbrzmiewa w scenach, które w większości unikają zwykłego, tajemniczego morderstwa w jednej osobie.

Jeden z najstraszniejszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono, film po mistrzowsku buduje napięcie i zawiera scenę morderstwa tak obrazową, że trzeba było wyjąć osiem minut z amerykańskiej wersji, aby uchodzić za film z oceną R. Suspiria bezpośrednio wywarła wpływ na filmy o Halloween, które w naturalny sposób pobudziły odrodzenie podgatunku slasher horror. Od tego czasu preferencje Argento dla stylu nad treścią miały wpływ na wielu reżyserów horrorów.

Projekt Blair Witch (1999)

Chociaż uważa się, że najwcześniejszym filmem znalezionym był Holokaust kanibali, The Blair Witch Project ożywił ten podgatunek w 1999 roku i jednocześnie opanował go, na dobre i na złe. Publiczność była przerażona, gdy wszedł na ekrany film o grupie studentów filmowców, którzy podróżują do enigmatycznych Black Hills, aby przyjrzeć się miejskiej legendzie. Film umiejętnie zaimprowizował większość języka z 35-stronicowego scenariusza, wykorzystując w większości początkujących aktorów, sprawiając wrażenie prawdziwego kina domowego.

Wyjątkowy sukces krytyczny i finansowy filmu — zarobił 250 milionów dolarów na całym świecie przy budżecie wynoszącym zaledwie 400 000 dolarów — ożywił gatunek horroru na nadchodzący XXI wiek. Blair Witch Project nadal jest najbardziej znaczącym horrorem znalezionym, mimo że przyczynił się zarówno do największego, jak i najgorszego.

Zejście (2005)

Sześciu kumpli spotyka się w natychmiastowym klasyku po strasznej tragedii z udziałem rodziny bohatera. Grupa młodych kobiet decyduje się na podróż do odizolowanych zachodnich Appalachów i nurkowanie w jaskiniach, mimo że wciąż dochodzi do siebie i bardzo się smuci. Grupa wyrusza na coś, co wydawało im się zabawną wycieczką, ale kiedy napotykają dzikie zwierzęta, ich zejście w mroczne głębiny ziemi przybiera klaustrofobiczny i przerażający obrót.

Silne postacie kobiece które są jednocześnie niechlujne i chciwe, jak wszyscy czasami jesteśmy, są ekscytujące do oglądania, a metaforyczne ramy filmu pozwalają na szeroki wachlarz interpretacji. Film jest dosłowną podróżą w psychikę feministycznej polityki i wolności XXI wieku, z licznymi nerwicami i trudnościami kulturowymi, które praktycznie objawiają się w przerażających scenariuszach. Dodatkowo wspaniały fałszywy finał książek w The Descent wciąż wywołuje u nas gęsią skórkę po latach.

Egzorcysta (1973)

Wydanie z 1973 r Egzorcysta służył jako wzór dla niezliczonych mniej znanych filmów o opętaniu, które miały nastąpić. Regan (Linda Blair), urocza 12-latka, zostaje opętana po tym, jak starszy ksiądz nieumyślnie wypuszcza demona w filmie, co mogło wydawać się typowym filmem klasy B, ale pokazało, jak dobrze zrobiony horror może być zarówno chwalonym przez krytyków, jak i odnosić sukcesy finansowe. Jak to często bywa z straszne filmy (co może wskazywać na nasze wspólne zainteresowanie gatunkiem horroru), widzowie w tamtym czasie byli zarówno przerażeni, jak i dziwnie zachwyceni filmem.

Freaks zatoczył koło w kinie grozy, gdy fani wymiotowali, upadali, a jedna dama w Nowym Jorku podobno poroniła po pokazie Egzorcysty, który w tamtym czasie był bardziej intensywny niż większość kin kiedykolwiek widziała. Ekstremalne reakcje tłumów wywoływały protesty (co jeszcze bardziej wzmogło zainteresowanie), a teatry wynajmowały karetki pogotowia, które czekały pod ich drzwiami na wypadek dodatkowych problemów zdrowotnych u widzów. Chociaż efekty specjalne i umiejętności opowiadania historii rozwinęły się w ciągu ostatnich 50 lat i od tamtej pory nic podobnego nie widziano, dla wielu ludzi Egzorcysta pozostaje najbardziej przerażającym filmem, jaki kiedykolwiek widzieli. Aż do It z 2017 roku film miał najwyższe zarobki kasowe z oceną R, głównie ze względu na jego zdolność do szokowania i obrzydzenia widzów, przy jednoczesnym zachowaniu artystycznego charakteru. Ze względu na swoją kreatywność i atrakcyjność horror, jaki znamy teraz, został przekształcony.

Pierścień (1998)

Japoński horror o zjawiskach nadprzyrodzonych The Ring , często znany widzom z Ameryki Północnej jako Ringu , oparty jest na powieści Koji Suzuki. Trzema głównymi aktorami tego filmu byli Nanako Matsushima, Miki Nakatani i Hiroyuki Sanada, a nie Naomi Watts, jak w wersji z 2002 roku.

Ten film (i technicznie jego przeróbki) jest wyjątkowy, ponieważ wywołał przerażenie, zanim ludzie w ogóle włączyli telewizor, żeby go obejrzeć. Pomysł był prosty: obejrzyj ten przeklęty film i daj się przekląć. Nie tylko przeklęty, ale także skazany na śmierć w ciągu następnego tygodnia. Rodziło to pytanie, czy oglądanie tego nawiedzonego VHS może spowodować śmierć widzów, nawet zastępczo. Na szczęście odpowiedź była kategoryczna. Niemniej jednak sprawił, że całe nowe pokolenie widzów found footage z niepokojem odlicza dni w swoich analogowych kalendarzach.

Lśnienie (1980)

Lśnienie Stanleya Kubricka, film o podróży pisarza do szaleństwa w nawiedzonym hotelu poza sezonem, to mistrzowska adaptacja tytułowej powieści Stephena Kinga. Każda klatka filmu, który jest często cytowany w kulturze popularnej, pokazuje, jak bardzo odizolowany był Jack Torrance ( Jack Nicholson ) Jest. Fani często recytują slogany „Redrum!” i „Cała praca i brak zabawy czynią z Jacka tępego chłopca”.

Z domieszką gorączki kabinowej i demonicznego nawiedzenia, film przedstawia poważny przykład dysfunkcji rodziny w kontekście niezdrowo zbalansowanego harmonogramu życia zawodowego i prywatnego, który społeczeństwo i patriarchat kładą nacisk na klasę robotniczą. Kreatywność filmu jest znana, a widzowie zawsze będą pamiętać jego niezapomniane obrazy i przerażające sytuacje. Biblioteka Kongresu wybrała „Lśnienie” do zachowania w Narodowym Rejestrze Filmowym Stanów Zjednoczonych, ponieważ było „kulturowo, historycznie lub estetycznie” znaczące, podobnie jak kilka innych głównych filmów z tej listy.

Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974)

Teksańska masakra piłą mechaniczną Tobe'a Hoopera to śledztwo w sprawie dziwnej makabry, wykorzystujące drapieżne zabójstwa grupy młodych ludzi w latach 70. jako trampolinę do czegoś bardzo znaczącego i przerażającego. Wydany pięć lat po morderstwie Mansona w 1969 roku i rok przed zakończeniem wojny w Wietnamie w 1975 roku, film bada najbardziej ekstremalną interpretację amerykańskiej wolności i istoty kultu, czerpiąc inspirację z „Ostatniego domu po lewej” Wesa Cravena z 1972.

Idea demokratyzacji lub narzucania na siłę swoich poglądów innym, aż do wyrządzenia im krzywdy, została powtórzona w wypaczeniu rodziny nuklearnej przez Hoopera, a także w odwołaniu się do kultów wśród Amerykanów w kraju i bezsensownej, okrutnej rzezi imperialistycznych przedsięwzięć za granicą. Jeśli kult jest przerażającym szczytem wolności wyrażania, to imperializm za granicą jest jego skrajnym przeciwieństwem. Fakt, że Hooper wybrał na swoje ofiary hipisów – którzy sprzeciwiali się wojnie w Wietnamie i stanowili znaczną część rozszerzonej rodziny Mansonów – podkreśla często sprzeczną naturę indywidualności zarówno „amerykańskiej drogi”, jak i „nowej ery”.

Teksańska masakra piłą mechaniczną to amerykańskie arcydzieło, które zainspirowało mnóstwo kontynuacji i restartów. To jeden z najbardziej zaskakujących, brutalnych, artystycznych i skłaniających do myślenia horrorów wszechczasów.

Rzecz (1982)

Umysły niewielu ludzi są tak rozległe jak umysły Johna Carpentera, jeśli chodzi o horror. Jest niekwestionowanym maestro gatunku horroru, a The Thing jest jednym z jego najlepszych dzieł. Film jest hybrydą między fabułą o stworach a Obcym ​​Ridleya Scotta, rozgrywającą się w odległym ośrodku badawczym na Antarktydzie. Zmień statek kosmiczny Nostromo na bazę w najzimniejszym regionie planety; biorąc pod uwagę, jak daleko jest od cywilizacji, to miejsce równie dobrze mogłoby znajdować się w głębokim kosmosie.

Rozpętuje się piekło, gdy na stację wchodzi zmutowana bakteria asymilacyjna. Potrafi doskonale naśladować inne żywe formy, pochłaniać prawie wszystko, a jeśli pozwoli się jej zdziczeć, teoretycznie może pochłonąć całe życie na Ziemi. Szanse są ułożone przeciwko R.J. Przygotuj się na wyczuwalne napięcie, gdy MacReady (Kurt Russell) walczy z tym nieznanym „czymś”.

Wiklinowy człowiek (1973)

The Wicker Man, najlepszy z ciekawego trendu brytyjskich horrorów ludowych, nie jest szczególnie przerażający ani onieśmielający, ale w rzeczywistości jest to część jego charakterystycznego uroku. To wesoły, optymistyczny film, który przypomina o wszystkich przerażających filozofiach, postawach i aktach przemocy, które istnieją w naszych własnych dzielnicach. Służy jako poprzednik Midsommar, kolejnego fantastycznego horroru, a także wszystkich przerażających filmów, które grają na naszym wspólnym strachu przed „innym”.

W The Wicker Man „inny” ma dwa znaczenia. Sierżant Neil Howie, samotnik, pojawia się na małej wyspie zamieszkałej głównie przez kobiety. Jest oczywiście outsiderem w tym dziwnym miejscu, ale szuka zaginionej młodej dziewczyny. Pogaństwo celtyckie i feminizm z tej grupy gniewają się na jego ortodoksyjną religię chrześcijańską i surowe tendencje patriarchalne, a każda ze stron czuje się zagrożona przez drugą. Jego badania po prostu prowadzą go dalej w złowrogą rzeczywistość wyspy. The Wicker Man to ponadczasowy film o dużym znaczeniu kulturowym. To dziwny, senny film z jednym z najlepszych zakończeń horroru.

Czarownica (2015)

Czarownica Roberta Eggersa to jeden z dziesięciu najbardziej przerażających filmów, jakie kiedykolwiek powstały, a także mistrzowski portret wczesnej Ameryki. Historia obraca się wokół purytańskiej rodziny, która uciekła ze swojego wczesnego amerykańskiego miasta z powodu nieokreślonej herezji religijnej i przeniosła się do części niezabudowanej dziczy. Ku swemu przerażeniu szybko dowiadują się, że w pobliskim lesie, w którym znajduje się ich dom, grasują czarownice.

Czarownica ma przerażająco przerażającą scenę początkową i stopniowo staje się coraz bardziej szalona, ​​gdy dochodzi do naprawdę niepokojącego zakończenia. Cały film to fascynująca, wnikliwa analiza sposobów, w jakie kobiety rzucały wyzwanie patriarchalnym i religijnym ideałom oraz tego, że nawet 400 lat temu nie można było wymyślić Ameryki na nowo. Czarownica powinna szczególnie przypaść do gustu miłośnikom horroru historycznego.

Wampir (1932)

Carl Theodor Dreyer jest uważany za jednego z największych transcendentalnych reżyserów wszechczasów. Był wizjonerem stojącym za niektórymi z najwspanialszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono, i jest znany ze swojego surowego, ale uduchowionego stylu i wytrwałych refleksji nad wiarą. Jego wczesne arcydzieło Vampyr, niezwykłe zjawisko odstające w jego filmografii (która obejmuje również bezbłędny film religijny Ordet i nieme arcydzieło Pasja Joanny d'Arc), zawiera wiele jego motywów. Horrory zazwyczaj są najbliższe bezpośredniemu rozwiązywaniu problemów duchowych i nadprzyrodzonych w sposób, który ma pewien stopień atrakcyjności dla mas.

Znakomity duński film (z międzynarodowym zacięciem), który ukazał się rok po Draculi, jest chyba jeszcze lepszą opowieścią o wampirach. Vampyr zawiera niesamowite, klasyczne obrazy, których nie można zapomnieć, od ogólnej wyblakłej estetyki po poszczególne sceny, takie jak te z wędrującymi cieniami i sceny z młyna. Historia koncentruje się na podróżniku, którego pobyt w gospodzie zostaje zakłócony przez zjawiska paranormalne, morderstwo i królestwo demonów.

Wideodrom (1983)

Horror w karierze Davida Cronenberga jest obfity, chociaż nie jest on przede wszystkim reżyserem horrorów. Wyreżyserował kilka horrorów (Wściekły, Dreszcze), ale jego prace są generalnie niesklasyfikowane i wizualnie przerażające. Mimo że często tworzy klasyki science-fiction, dramaty czy thrillery (Nagi lunch, eXistenZ, Crash, Scanners, A History of Violence itp.), jest królem „body horroru”.

Aż do tegorocznych Zbrodni przyszłości Videodrome jest prawdopodobnie jego najmroczniejszym i najbardziej niepokojącym filmem, ale Videodrome jest bez wątpienia lepszy. Film koncentruje się na obskurnym dyrektorze telewizyjnym, który odkrywa podejrzany kanał, który pokazuje brutalne BDSM, tortury i inne złowrogie czyny. Próbuje zdobyć sygnał i wyemitować go we własnej sieci, ale widzowie doświadczają sekwencji przerażających halucynacji w wyniku widocznego wpływu sygnału na ich umysły.

Niepokojąca satyra na media, przemoc i technologię w Videodrome, w której występuje genialna Deborah Harry (z zespołu Blondie) i James Woods w jednym z jego najlepszych występów, wydaje się być bezpośrednim tłumaczeniem pisarstwa Marshalla McLuhana. Nieustannie prowokuje do myślenia, jest genialna, obrzydliwa, wspaniała wizualnie i poruszająca.