Niespodziewany występ Jennifer Hudson w wykonaniu Pulitzera

Administrator konkursu chciał wyróżnić, aby „pomóc wyrazić element uzdrawiania”

Studenci ze studenckiej publikacji prasowej Marjory Stoneman Douglas, The Eagle Eye (z doradcą wydawniczym Melissą Falkowski po lewej) otaczają piosenkarkę Jennifer Hudson podczas ceremonii wręczenia Nagrody Pulitzera we wtorek na Uniwersytecie Columbia. (Zdjęcie: Eileen Barroso, Columbia University.)

Najbardziej prestiżowe nagrody w kraju dla dziennikarstwa i sztuki zwieńczyły zwykle przewidywalną ceremonię wręczenia niespodzianką Pulitzera: wprowadzenie na scenę Jennifer Hudson w celu muzycznego hołdu dla pośmiertnej uhonorowanej Arethy Franklin.

Większość z setek obecnych na wtorkowym obiedzie Pulitzera na Uniwersytecie Columbia była albo zwycięzcami w 21 kategoriach, albo reprezentowała zwycięskie organizacje prasowe. Administrator Pulitzera, Dana Canedy, otworzyła zgodnie z oczekiwaniami, z podziękowaniem dla uczniów liceum Marjory Stoneman Douglas, którzy relacjonowali masową strzelaninę z 14 lutego w swoim kampusowym wydawnictwie Parkland na Florydzie, The Eagle Eye.

Po owacji na stojąco dla studentów i uroczym zestawie muzycznym sopranistki Metropolitan Opera, Brandie Sutton, na scenę wkroczyła zwykła parada zwycięzców, a każda grupa po kolei została sfotografowana ze swoimi certyfikatami.

Złoty medal za służbę publiczną dla południowej Florydy Sun Sentinel za relację z masakry w szkole w Parkland oraz nagrodę Breaking News Reporting dla Pittsburgh Post-Gazette za „wciągające, pełne współczucia relacje” z masakry w synagodze Tree of Life w ich mieście rozpoczął się uroczysty postęp. Później przyszły nagrody International Reporting dla obu Reporterzy Associated Press, którzy szczegółowo opisali okrucieństwa wojenne w Jemenie, oraz Pracownicy Reutera, którzy omówili systematyczne wydalanie i mordowanie muzułmanów Rohingha z Myanma r. (Reporterzy Reutera Wa Lone i Kyaw Soe Oo byli pod ręką, aby porozmawiać o tym, jak zostali uwięzieni przez władze). Annapolis, gazeta stołeczna Maryland za „odważną reakcję na największe zabójstwo dziennikarzy w historii USA w ich redakcji” w czerwcu ubiegłego roku.

To była wielka tragedia, pomyślał Canedy. Powiedziała więc, że zamierzała muzyka ceremonii – a zwłaszcza występ Hudsona – pomóc zrównoważyć „cierpienie związane z tak dużą ilością pracy, która w tym roku zdobyła dziennikarstwo Pulitzers”. W kolejce do Hudsona dodała: „Chciałam zrobić coś, co pomogłoby wyrazić element uzdrawiania”.

„Amazing Grace” Hudsona została wydana z mocą przypominającą Franklin, którego specjalny cytat została wybrana „za jej niezatarty wkład w amerykańską muzykę i kulturę przez ponad pięć dekad”.

Jednak pojawienie się Hudsona prawie się nie wydarzyło. Jak Canedy powiedział publiczności, piosenkarka i jej świta jechali 14 godzin prosto z Chicago, aby zdążyć na czas, z powodu odwołanych lotów na burzliwym Środkowym Zachodzie. Spóźnione przybycie zmusiło ich do wyjścia na scenę bez prób, choć niewielu z publiczności mogło podejrzewać.

Ale jak się okazało, poruszający występ Hudsona przekształcił uznanie przez organizację Pulitzera 103 klasy zwycięzców nagród – zwykle nieskomplikowaną okazję – we względną imprezę rozrywkowo-medialną. Relacja magazynu Rolling Stone , na przykład, zawierał nagranie z ręki, na którym gwiazda oddaje swój hołd dla Arethy.

Roy Harris, były reporter Wall Street Journal i autor „ Złoto Pulitzera: stulecie dziennikarstwa służb publicznych ”, pisze dla Poyntera o nagradzanych reportażach i innych tematach. Mieszka w Hingham w stanie Massachusetts.