Odkrywanie filmowego blasku Céline Sciammy: filmy, które trzeba obejrzeć, autorstwa uznanego reżysera

Rozrywka

Francuska reżyserka Céline Sciamma zasłynęła jako jedna z najbardziej wpływowych pisarek i reżyserów współczesnej kino francuskie . Jest także jedną z nielicznych kobiet-reżyserek pracujących obecnie w branży. Prace Sciammy konsekwentnie były powiewem nowego powietrza, jeśli chodzi o kobiety i reprezentację LGBTQ+ w dziedzinie zdominowanej przez mężczyzn, męskie spojrzenie i stereotypowe obrazy kobiet oraz ich życia i emocji. Mieszkała na przedmieściach Paryża i zdobyła wykształcenie filmowe w La Fémis, jednej z najlepszych szkół filmowych we Francji. Sciamma identyfikuje się jako lesbijka , co dodatkowo wyróżnia jej pracę w dziedzinie, która historycznie marginalizowała perspektywy LGBTQ+.

Dyplomowy projekt filmowy Sciammy z jej ostatniego roku szkoły filmowej, Water Lillies, był jej profesjonalnym debiutem w 2007 roku. Wiele tematów, które poruszała w późniejszych filmach, pojawiło się po raz pierwszy w Lilie wodne, co umocniło ją jako filmowca do obserwowania. Od tego czasu Sciamma zagrała w wielu filmach, ale najbardziej znana jest jej rola w Portret kobiety w ogniu, który zdobył nagrodę Queer Palm na Festiwalu Filmowym w Cannes. Chociaż Sciamma ma przed sobą długą karierę filmową, to jak dotąd jej najmocniejsze utwory.

Będąc 17

Bycie 17-latkiem zostało napisane przez Céline Sciamma, która była także scenarzystką filmu. Film wyreżyserował André Téchiné. Damien, siedemnastolatek mieszkający w domu z rodzicami – lekarzem i pilotem wojskowym – jest bohaterem filmu Siedemnaście lat. Damien jest zastraszany przez kolegę z klasy, podczas gdy jego ojciec przebywa na misji za granicą. ojczyzna .

Damien uważa, że ​​nadszedł czas, aby nauczyć się samoobrony, gdy zastraszanie się nasila, więc zapisuje się na lekcje z korepetytorem. Ponadto film skupia się na życiu łobuza, który w przeciwieństwie do Damiena ma burzliwą przeszłość. Matka Damiena proponuje, że go zaopiekuje po tym, jak jego matka trafia do szpitala, co prowadzi do pewnych życiowych lekcji dla nich obojga.

Wiek dziewczęcy

W 2014 roku ukazała się Girlhood, która była kolejnym dodatkiem do dorobku Sciammy na temat młodych kobiet dojrzewanie opowieści. Główną bohaterką filmu jest Marieme, nastoletnia Francuzka pochodzenia afrykańskiego mieszkająca na jednym z mniej zamożnych przedmieść Paryża. Jej agresywny brat jest odpowiedzialny za dom, podczas gdy jej matka pracuje przez wiele godzin, a ona nie radzi sobie dobrze w szkole. Pewnego dnia grupa dziewcząt podchodzi do niej na zewnątrz po tym, jak radzi się jej uczęszczanie do szkoły handlowej ze względu na jej słabe oceny. dopóki nie zapytają Marieme, czy chce pojechać z nimi do miasta, zgadza się, dopóki później nie jest świadkiem, jak mężczyzna, w którym się podkochuje, podchodzi do dziewcząt.

Jedna z niewielu dróg wyjścia ze stylu życia, który prowadziły do ​​tej pory, prowadzi te dziewczyny do wyboru życia przestępczego i zabierania innym zamiast kontynuowania edukacji. Film jest niezwykle ważny, ponieważ ukazuje życie czarnoskórych Francuzów, zwłaszcza pochodzenia afrykańskiego, mieszkających we współczesnej Francji, mimo że jego tematyka nie jest szczególnie wesoła.

Wieża z kości słoniowej

Ivory Tower , kanadyjski film z 2010 roku, został napisany przez Sciammę. W filmie, który wyreżyserował muzyk Adam Traynor, występuje wielu muzyków działających na kanadyjskiej scenie muzycznej. Bohaterem opowieści jest Hershell, były mistrz szachowy, który wraca do Toronto. Jego brat niedawno zaręczył się z byłą dziewczyną Hershella, ku jego konsternacji. Jest także tym, który pozbawił go tytułu jednego z najlepszych szachistów, dodając zniewagę do kontuzji.

Film opowiada o ich związku i przyczynach jego rozpadu, a także o powstaniu więzi między nią a jego rodzeństwem. Ale Hershell wymyśla zupełnie nową strategię w teraźniejszości, aby odzyskać swoją godność i życie.

Moje życie jako cukinia

My Life as a Courgette to animowany film poklatkowy, którego współautorem i reżyserem jest Sciamma, oparty na książce Gillesa Parisa. Główny bohater, Icare, mieszka w Szwajcarii z matką w trakcie trwania filmu. Jego matka jest teraz pijaczką, a ojciec ich porzucił.

Icare zabija swoją matkę, kiedy rzuciła się na niego podczas kłótni, a następnie poddaje się policjantowi w sąsiedztwie. Po wyrażeniu chęci używania pseudonimu „Cukinia” wobec oficera, trafia następnie do sierocińca. Po początkowych zmaganiach nawiązuje więź z innymi dziećmi, ale kiedy do sierocińca wprowadza się nowa dziewczyna, Cukinia zakłada, że ​​to miłość od pierwszego wejrzenia.

Paryż, 13. dzielnica

W innym filmie, w którym Sciamma był scenarzystą, Léa Mysius i Jacques Audiard współpracowali przy scenariuszu do Paryża, 13. dzielnica. Opiera się na obu komiksach książki i książka. Émilie, główna bohaterka, jest pracownicą call center, która stara się wygenerować wystarczającą ilość pieniędzy na opłacenie czynszu i ma trudności w domu.

Publikuje ogłoszenie, w którym szuka współlokatora, aby spróbować zapłacić rachunki, ale kiedy kontaktuje się z nią doktorant, rozpoczyna się łańcuch wydarzeń, który nie układa się po jej myśli. Starsza uczennica jej instytucji, która jest uczennicą nietradycyjną i jest starsza od swoich kolegów z klasy, jednocześnie zmaga się na jej zajęciach.

Mała mama

Najnowszym filmem wydanym przez Sciamma był Petite Maman, który ukazał się w 2021 roku. Przed dystrybucją we Francji i innych krajach zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Niestety, ośmioletnia dziewczynka o imieniu Nelly właśnie straciła babcię na początku filmu. Mimo smutku jej rodzice muszą spakować dom, a kiedy Nelly bawi się samotnie w lesie, spotyka dziewczynę, która wydaje się być w jej wieku.

Kiedy zaczyna padać deszcz, dziewczyna, Marion, zaprasza Nelly do swojego domu, gdzie kontynuują zabawę. W miarę trwania filmu pojawia się niespodzianka fabularna, zwłaszcza że Marion i Nelly nadal ujawniają fakty ze swojego życia osobistego.

Portret damy w ogniu

Obraz kobiety w ogniu Najbardziej znanym dotychczas filmem Sciammy jest Portret kobiety w ogniu Pyramide Films i jest ku temu dobry powód. Biorąc pod uwagę, że pokazuje lesbijski związek dwojga głównych bohaterów, zdobył Queer Palm na Festiwalu Filmowym w Cannes. Malarka o imieniu Marianne wraca myślami do swojej przeszłości w tym obrazie z końca XVIII wieku po tym, jak jeden z jej uczniów pyta o obraz, który namalowała. Kiedy była młodsza, zlecono jej namalowanie młodej kobiety z arystokracji, ale przedmiot odmówił zasiadania do portretu. Nie chciała, żeby to się odbyło.

W miarę wspólnego spędzania czasu ta dwójka zbliża się do siebie, aż w końcu ich platoniczna przyjaźń przeradza się w coś więcej. Film odniósł ogromny sukces nie tylko na Festiwalu Filmowym w Cannes, ale także wśród recenzentów i na innych galach rozdania nagród na Zachodzie.

Chłopczyca

Liczne tematy, które Sciamma poruszała i poruszała w swoich pismach, są obszernie omówione w Tomboy. Jej główną bohaterką jest dziesięcioletnia dziewczynka, która mimo biologicznej płci żeńskiej wydaje się androgyniczna w porównaniu ze zwykłymi społecznymi oczekiwaniami dotyczącymi tego, jak powinna wyglądać dziewczynka. Kiedy przybywają po raz pierwszy, nazywają się Laure, ale po poznaniu innych młodych ludzi mieszkających w budynku decydują, że mają możliwość życia jako osoba nieprzystosowana do płci i przedstawiająca się jako Mickael.

Inne dzieci z sąsiedztwa nadal postrzegają Laure/Mickal jako chłopca, a on nawet rozwija uczucia do pobliskiej dziewczyny, która odwzajemnia jego uczucia. Może to jednak nie być przyjemna sytuacja, gdy inni dowiadują się prawdy.

Lilie wodne

Lilie wodne Haut et Court Water Lilies były pierwszym filmem Sciammy i stanowią ważną część jej dyskografii. Przedstawia życie różnych dzieci mieszkających na przedmieściach Paryża i jest filmem o dojrzewaniu. Trzej młodzi ludzie dowiadują się o swojej rozwijającej się seksualności i co to znaczy być pociąganym do kogoś w tym letnim dramacie. Każdy z nich jest w kimś zakochany, a kiedy niektóre z nich zaczynają spotykać się ze swoimi sympatiami, sprawia to, że pozostała dwójka czuje się pominięta.

Wzajemna niechęć dziewcząt do nowych związków spowoduje, że ich związek będzie się rozwijał na różne sposoby w miarę upływu czasu, a lato dobiega końca, nawet jeśli skutkuje to rozwijaniem się między nimi romantycznego zauroczenia.