Nagrodzony Pulitzerem dziennikarz Jim Dwyer, podziwiany

Roy Peter Clark pisze: „To, co najbardziej podziwiam w Dwyerze, to jego ucieleśnienie wrażliwości zarówno literackiej, jak i dziennikarskiej”.

(Shutterstock)

Od redakcji: powracamy do tego artykułu, aby oddać hołd Jimowi Dwyerowi, który obserwuje jego śmierć 8 października . Pierwotnie został opublikowany 18 lipca 2006 roku.

Kiedy zobaczę teksty niektórych reporterów, przeczytam to, co napiszą. Jim Dwyer z The New York Times jest jednym z nich. Jim stał się, moim zdaniem, prozaikiem z 11 września, dziennikarzem, który z wyjątkową przyzwoitością i mocą zdołał kronikę utrzymujących się efektów strasznego dnia.

Jim wygrał ASNE Distinguished Writing Award za jego opowiadania o konkretnych obiektach, które stały się reliktami katastrofy Bliźniaczych Wież: ściągaczka używany do ucieczki z windy, zdjęcie rodzinne znalezione w gruzach, papierowy kubek służył do nawadniania spragnionego ocalałego.

Pięć lat później ból nie ustaje w rodzinach zagubionych. w niedawna historia Dwyer opisuje trudną sytuację trzech rodzin, które dowiedziały się, że 911 taśm z 11 września zawiera głosy ich bliskich.

Zaczyna:

Nie, Joe i Marie Hanley zdecydowali na początku, że nie będą słuchać nagrania 911 ich syna, Chrisa, wzywającego pomoc do Windows on the World.

I nie, zgodzili się Jack Gentul i jego synowie, nie mieli zamiaru odtwarzać taśmy Alayne Gentul, żony i matki, dzwoniącej pod numer 911 z północnej wieży World Trade Center.

Czy 11 września kiedyś się skończy, zastanawiała się Debbie Andreacchio, po tym, jak biuro burmistrza zadzwoniło do niej w poniedziałek, w urodziny jej brata Jacka, aby powiedzieć, że zadzwonił pod 911 tego ranka cztery i pół roku temu.

Wybór trzech przykładów nie jest przypadkowy. Dwyer wie, że na piśmie trzy reprezentuje całość. Wykorzysta obietnicę tej liczby do rozwinięcia całej historii, zorganizowanej wokół doświadczeń rodzin Hanley, Gentul i Andreacchio, w tej kolejności.

Zwróć uwagę na inną strategię w tym temacie: Dwyer ustanawia wzorzec w pierwszych dwóch akapitach, powtarzając słowo „nie”, ale w trzecim przykładzie nadaje mu zwrot. To dobre narzędzie: skonfiguruj wzór, a następnie zmień go. Tu, tam i tam.

W opowiadaniu Dwyera przewiduję specjalne i niezwykłe słowa, zwłaszcza wyrażenia, których nie jestem przyzwyczajony do oglądania w wiadomościach: „Jakkolwiek przeszkadzające, taśmy mają wyjątkową moc jako relikty słuchowe i jako portale do utraconej i niewidzialnej chwili dla te trzy rodziny”. I zobaczcie: „Dla wielu najbliższych dnia wydanie taśm jest kolejnym syzyfowym momentem marszu z 11 września, w którym każdemu krokowi naprzód w czasie wydaje się towarzyszyć ten, który je wysyła. wracam do dnia.

Biorąc pod uwagę kataklizmiczny charakter wydarzenia, język religii i mitu wydaje się odpowiedni i pełen szacunku. Jeśli wiesz mit Syzyfa , możesz doświadczyć historii na głębszym poziomie. Jeśli nie, możesz wywnioskować znaczenie z kontekstu.

Mnóstwo narzędzi tutaj: Użyj trzech, aby przedstawić całość; ustal wzór, a następnie przekręć go; używaj interesujących słów, które czytelnicy mogą zrozumieć z kontekstu; nie omijaj mitu lub poetyki, jeśli nadaje to sens pracy.

To, co najbardziej podziwiam w Dwyerze, to jego ucieleśnienie wrażliwości zarówno literackiej, jak i dziennikarskiej. Jego prace mogą mieć charakter poetycki lub narracyjny, ale wierzy również w wykorzystanie dowodów i pozyskiwania, które choć nie są naukowe, tworzą coś, co nazywa „odtwarzalnymi wynikami” – rzeczy, które można sprawdzić.

Roy Peter Clark uczy pisania w Poynter. Można się z nim skontaktować za pośrednictwem poczty e-mail lub na Twitterze pod adresem @RoyPeterClark.