Zdrowie George'a Foremana: odsłanianie plotek o zawale serca

Rozrywka

„Big George Foreman” opowiada niesamowitą historię życia i kariery George’a Foremana, w tym wszystkie wzloty i upadki, które pokonał. Film skupia się na jego drodze do sławy w świecie boksu i szybkim sukcesie, który uwydatniła współpraca z Docem Broadusem, swoim trenerem, podczas której zdobył złoty medal olimpijski i mistrzostwo świata w wadze ciężkiej. W rezultacie jego życie uległo radykalnej zmianie; przeszedł od młodego człowieka żyjącego w biedzie do stania się bardzo bogatym człowiekiem. Ale w końcu George Foreman zrezygnował z walki i rozpoczął służbę. Dzieje się to w filmie po tym, jak Foreman doświadcza problemów zdrowotnych po meczu. Co mu się stało? Czy doszło do zawału serca? Zbadajmy.

Czy George Foreman miał zawał serca?

George Foreman twierdzi, że w 1977 roku, po przegranej z Jimmym Youngiem, był bardzo bliski śmierci. Od porażki z Muhammadem Alim w 1974 roku minęły zaledwie trzy lata. Technicznie rzecz biorąc, Foreman nigdy nie miał zawału serca ani nie stwierdzono jego zgonu. Według doniesień spędził dzień na oddziale intensywnej terapii po udarze cieplnym i wstrząśnieniu mózgu. Ale następnego dnia przeprowadził samokontrolę i podjął decyzję o zaprzestaniu boksowania. Miał wtedy 28 lat.

Foreman wspominał w przeszłości o tym, jak przeżycie bliskie śmierci odepchnęło go od boksu i skierowało go w stronę kariery kaznodziei. Według doniesień Foreman zwymiotował i poczuł się bardzo źle po porażce z Jimmym Youngiem, drugim meczu, jaki w jego życiu przegrał. „W szatni przeżyłem przeżycie bliskie śmierci. Miałem sen, w którym byłem jednocześnie martwy i żywy. Znalazłam się w najbardziej beznadziejnej, przerażającej i żałosnej sytuacji, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. Kiedy mnie nie było, nagle rozzłościłem się i oświadczyłem: „Nie obchodzi mnie, czy to jest śmierć; Nadal wierzę w boga. Gdy tylko to powiedziałem, zostałem wyrwany z tej rozpaczy i przywrócony do życia w szatni. Właściwie to zostałem przez nich podniesiony z ziemi. Zacząłem to krzyczeć. Wciąż krzyczę: „Jezus Chrystus ożył we mnie!” – kontynuował.

Choć wychował się w chrześcijańskim domu, Foreman nie był zbyt religijny. Omawiając swoje osiągnięcia, nigdy nie zastanawiał się nad rolą, jaką Bóg mógł odegrać w jego życiu lub nie; zamiast tego skoncentrował się na swojej ciężkiej pracy. Ale wszystko się dla niego zmieniło tego kluczowego dnia w 1977 roku. „Chodziłem tam i z powrotem po szatni, żeby się ochłodzić. I wtedy w jednej chwili znalazłem się w sytuacji zagrażającej życiu lub śmierci. Przez chwilę widziałam wokół siebie śmierć, poczułam zmartwychwstanie Jezusa na mojej dłoni i czole, a potem zobaczyłam krew. Byłam przerażona, bo zapach śmierci nigdy nie znika. Musiałem pożegnać mamę i dzieci” – stwierdził.

W tym momencie, według Foremana, gigantyczna ręka Boga natychmiast przywróciła go do życia. „Musiałem siłować się z ośmioma kolesiami z podłogi prysznica. Zobaczyłam krew na mojej głowie i rękach i natychmiast krzyknęłam: „Jezus Chrystus ożył we mnie!” Nie udało im się mnie powstrzymać. W szatni zacząłem wszystkich całować. Z wysiłkiem pobiegłem do drzwi. „George, nie masz na sobie ubrania” – krzyczeli. Musieli mnie powstrzymać. Dostałem w życiu kolejną szansę.

Foreman tego dnia rzucił boks, aby zostać kaznodzieją i od tamtej pory nigdy nie miał kryzysu wiary. Wierzy, że widzowie uznają tę scenę za najważniejszy aspekt filmu, ponieważ doskonale reprezentuje ten konkretny punkt jego podróży. „Jest nadzieja i to jest najważniejsza rzecz, którą chcę, żeby widzowie wynieśli z filmu. Bóg jest żywą istotą. Mogę to potwierdzić. To wszystko, co istnieje; odłóż na bok boks, wygrywanie, przegrywanie i wszystko inne. Ten film opowiada o wierze w Boga” – zauważył. Biorąc wszystko pod uwagę, możemy stwierdzić, że Foreman nie doznał zawału serca, jednak mógł być to na tyle poważny problem zdrowotny, że miał wpływ na całe jego życie.